На данной странице собраны познавательные стихи на армянском, которые познакомят малышей и школьников с удивительными стихами на армянском языке.

 

Մեջլումհ պես կորավ յարըս,

Լե'յլի ջան, ման իմ գալի յանա-յանա,

էրվեցավ խունի ջիգհարըս,

Արնի պես աչկս է լալի յանա-յանա, յանա-յանա։

 

Բլբուլի նման լացիլ իմ,

Աչկիրըս արնով թացիլ իմ,

էշխեմետ հիվանդացիլ իմ,

Պառկած իմ դըժար հալի յանա-յանա, յանա-յանա։

 

Էշխեմետ դառիլ իմ յիզիդ,

Հալվեցա, մաշվեցա քիզիդ,

Ռա'հմ արա, մե խոսի միզիդ՝

Բե'մուրվաթ, ձեն իմ տալի յանա-յանա, յանա-յանա:

 

էրվում իմ, կանչում իմ ա~ման.

Ծուցըտ բաղ, ունքիրըտ քաման.

Աշխարիս մեչըն քիզ նըման

Չիմ տեսած, ման իմ գալի յանա-յանա, յանա -յանա:

 

Մանուշակ բաց արած հովին,

Կարմիր վարթ, ծաղիկ հուտովին,

Շատ մի լացնի Սայաթ-Նովին,

Ա'չկի լուս, կսկծալի՝ յանա-յանա, յանա-յանա։

 

 

Առանց քիզ ի՞նչ կոնիմ սոյբաթն ու սազըն

Ձիռնեմես վեր կոծիմ չանգիրըն մեմեկ.

Չունքի ուշկ ու միտկըս իրար շաղեցիր՝

Փահմես կու հիռացնիմ հանգիրըն մեմեկ։

 

Մե դուգունըն էրկու դաղին ի՞նչ անե,

Մե նոքարըն Էրկու աղին ի՞նչ անե,

Մե բաղմանչին էրկու բաղին ի՞նչ անե,

Փեյվանդ գուզե թազա տընգիրըն մեմեկ։

 

Ղուրթ ին ասի փիր ուստաքար ղադիրըն.

«Բաղ շինեցի, վարթըն քաղից վադիրըն».

Ջափեն յիս քաշեցի, սափեն յադիրըն.

Րաղիփն էկավ միզ, էս րանգիրըն մեմեկ։

 

Առանց քիզ ի՞նչ կոնիմ աշխարիս մալըն.

Չի'մ անի քալագըն, չի'մ անի ղալըն,

Կու հաքնիմ մազեղեն, կու հաքնիմ շալըն,

Կերթամ ու ման գու քամ վանքիրըն մեմեկ։

 

Բըլքամ մե մարթ ռաստ գա, վուր ինձ խըրատե,

Գո'զալ, քու էշխեմեն սիրտըս ազատե.

Կանց յոթըն իմասնասիրացըն շատ է

էս քու Սայաթ-Նովու բանքիրըն մեմեկ։

 

 

Ես չիմացա, թե ինչու՞,

Դու չիմացար, թե ինչպե՞ս

Պատահեցին մեկ-մեկու

Մեր երազներն - առանց մեզ:

 

Պատահեցին մեկ-մեկու

Ու կանչեցին ինձ ու քեզ,

Ես չիմացա, թե ինչպե՞ս,

Դու չիմացար, թե ինչու՞:

 

Դու չիմացար, թե ինչպե՞ս,

Ես չիմացա, թե ինչու՞

Բուրմունք փռեց ծաղկի պես

Դաշնությունը մեր հոգու:

 

Ես էությամբ դարձա դու,

Դու էությամբ դարձար ես,

Ես չիմացա, թե ինչպե՞ս,

Դու չիմացար, թե ինչու՞:

 

Խառնվեցին երկու <<ես>>

Ու դարձան մեկ՝ <<ես ու դու>>,

Դու չիմացար, թե ինչպե՞ս,

Ես չիմացա, թե ինչու՞:

 

Բայց չներեց բախտը մեզ,

Ես դարձա - ես, դու էլ՝ դու,

Դու չիմացար, թե ինչու՞,

Ես չիմացա, թե ինչպե՞ս:

 

Ու բախվեցինք մեկ-մեկու,

Ու հեռացանք մշտապես,

Եվ չիմացանք, թե ինչու՞,

Եվ չիմացանք, թե ինչպե՞ս: