На данной странице собраны познавательные стихи про родину на белорусском языке, которые познакомят малышей и школьников с удивительными стихами на белорусском языке.

 

Далёка ты, мая зямля-матуля.

I цяжка жыць, не бачачы цябе,

Не знаючы, што дзень наступны суліць,

Што ноч нясе, стаіўшыся ў журбе.

 

I колькі раз у змушанай разлуцы

Я мыслямі, душою к табе плыў!

Як сірата, я прагнуў прыгарнуцца

Да ўлоння лук, да шуму тваіх ніў.

 

Ідзе мой шлях — то звілісты, то роўны —

К апошняму прытулку на зямлі,

I многа з'яў, падзей, як сон, чароўных

У прошлае навекі адплылі.

 

Гляджу на іх, на раніцы і весны,

На хоры мар, юнацтва майго сны.

Мне свет тады здаваўся вузкім, цесным,

I новае шукаў я стараны.

 

I шкода іх, дзянніц, палаўшых жарам,

I касавіц, і пройдзеных дарог,

I тых вятроў, што рваліся з-пад хмары

I сеялі брыльянты на мурог.

 

Звіняць, пяюць, як струны арфы гожай,

Вільготны луг, прасторы над зямлёй,

А ты плывеш, бы хваля ў падарожжы,

Агорнуты спакоем, цеплынёй.

 

Ідзеш, глядзіш — і што ты ў гмаху-свеце!

Былінка кволая, малеча, пыл,

Павейвае густы лагодны воцер,

Ты чуеш пах зямляных яго крыл.

 

Стаяць бары. Дубы, нібы магнаты,

Над рэкамі разгортваюць шатры,

А лазнякі спраўляюць сваё свята,

I штосьці сніць іх лісце ў гушчары.

 

А даль зямлі празрыстаю сінечай

Атульвае лясы, гаі, луку,

I, смужны плашч накінуўшы на плечы,

Ляжаць шляхі ў бярозавым вянку.

 

Такая ты, зямля, мая матуля,

I вы, малюнкі роднае зямлі!

Эх, шмат чаго вы бачылі і чулі,

Спрадвечныя дарогі і палі!

 

Такіх жа бед, што сёння налучылі

Цябе, мой край, не ведаў ты вавек:

Пякельных мук твае страшнейшы былі —

Фашысцкі звер пагрыз цябе, пасек.

 

Ты зранена, зямля, мая матуля,

I кроўю ўся ты шчодра паліта,

Але твой стан чужынцы не сагнулі,

Не ўстрашыла фашысцкая пята.

 

Зямля мая! Разлучаны з табою,

Табой дышу, табою я жыву.

Прад вамі ж, воіны, байцы-героі,

Я ў радасці схіляю галаву.

 

Зямля мая, краіна непакоры!

Ты голас мой пачуў у шуме гроз:

З табою я дзялю пакуты, гора,—

З дзяцінства я з тваім злучыў свой лёс.

 

Дык вер жа, вер, зямля, мая матуля:

Наш ясны дзень не змеркнуў, не пагас,

I далі сінь зноў ласкай нас атуліць,

I прыйдзе нам збавення светлы час.

 

Зямля мая! Прызнаюся я шчыра:

Малю свой лёс я толькі аб адным —

Сабрацца зноў у радасны свой вырай,

Каб слодыч мар адчуць нутром зямным;

 

Злучыцца зноў з табой, мая матуля,

Абняць цябе, шчакой прыльнуць да ран,

Да свежых ран, што свет ускалыхнулі,

I сведкай стаць, як прошласці курган.

 

 

           

Зямля  маіх бацькоў і продкаў,

Зямля Купалы*, Коласа* зямля!

Азёрамі вачэй глядзіш самотна…

Ты, сэрцу мілая, заўжды такой была!

 

Душы тваёй не вытапталі войны,

Не пала ніц ты ў крывавых дзеляжах.

Мой мілы край, зялёны, ціхі, вольны,

Дзяцей ты шчыра песціш на руках.

 

Заўсёды ты ў сабе шукала сілу,

З пажарышча ўставала і жыла…

І песні, недапетыя Максімам*,

Хавала і ў сэрцы берагла.

 

Мая Радзіма, мілы мой куточак!

Калыска талентаў і родны край буслоў…

Няхай нішто цябе  больш не азмрочыць!

І птушкі хай заўжды вяртаюцца дамоў…