На данной странице собраны познавательные стихи про любовь на белорусском языке, которые познакомят малышей и школьников с удивительными стихами на белорусском языке.

 

 

Жыцце, без веры ў каханне

Шчаслівым не захоча быць,

Бо сэрцу доўгае чаканне

Не зможа шчасце засланіць.

 

Апошнія сабраўшы сілы,

Душа захоча з небыцця

Ляцець ў цудоуную краіну:

Краіну казак і жыцця...

 

Каханне ёсць, у каханні сіла,

Яно з табой на ўсё жыццё,

Жыццё каханне нарадзіла,

І толькі смерць мацней яго!

 

 

Далёка ад роднага краю,

Чый вобраз па кроплі зьбіраў,

У трызьненьні белага маю

Самотны паэт паміраў.

 

Ён ведаў, што болей не ўстане,

Апошнія зьлічаны дні.

Чаму ж аніхто не загляне

Зь вялікай і мілай радні?

 

Няшчасная доля – памерці

У смутку-тузе аднаму.

Дзьвярыма на першым паверсе

Хтось грукнуў, здалося яму.

 

Во – крочыць па ўсходках рыпучых,

Во – клямкаю бразгае ўжо.

I стала ад шчасьця балюча:

Няўжо гэта праўда? Няўжо?

 

О Божа! Сама Вэраніка!

Яго Вэраніка стаіць!

Галоўкаю русай панікла,

Журботна, тужліва глядзіць.

 

Букет васількоў і рамонкаў

Сьціскае ля сэрца рукой...

Праклятая Богам старонка

Зайшла да паэта ў пакой!

 

– Ну, што ж ты стаіш, Вэраніка?

Не бойся! Бліжэй падыдзі!

Я столькі гадоў цябе клікаў –

I ўсё заставаўся адзін!

 

Я зьведаў хвіліну адчаю

У гэтай чужой старане.

Цяпер адзінота, я знаю,

Навечна пакіне мяне...

 

За вокнамі пеніўся буйна

Захмелены ялцінскі май.

За вокнамі ўсплёснула бухта:

– Не плач, Вэраніка! Бывай!

 

Яшчэ ты пасьпееш самотна

Наплакацца ў горкай журбе.

Яшчэ ты адчуеш, як моцна

Яго не хапацьме табе.

 

 

Як часта я ў зімнюю ноч

Хадзіў ля аселіц, блукаў,

І кветкі ўзімку збіраў,

Як часта я ў зімнюю ноч.

 

Як хутка прайшла маладосць,

Бы ў нейкім скарочаным сне,

Як доўга ты снілася мне,

Як хутка прайшла маладосць.

 

Не хадзіць мне болей ля аселіц,

Кветкі ў зімку болей не збіраць,

І па шчасцю мне не сумаваць,

Не хадзіць мне болей ля аселіц...